Hemen hemen herkeste olabilecek bir sendromdan bahsetmeye ne dersiniz 🙂
“Zeki İnsan Sendromu”
Keskin bir zekâya sahip olmak işleri kolaylaştırırken kimi zaman da zorlaştırıyor. İnsanların zekalarına güvenerek yapılması gerekenleri yapmamaları olarak tanımlayabiliriz “Zeki İnsan Sendromu” nu.
Zeka ile Akıl çok karıştırılan, bununla birlikte iki farklı kavram aslında. Birisi ölçülebilir kısmı anlatırken diğeri kullanılan kısmı anlatıyor. Zekamızın (IQ) 125 olması iyi haber olabilir. Bunun sadece 105’lik kısmını kullanıyorsak ve 110 IQ’su olan ve hepsini kullanabilen bir kişi ile karşılaştırıldığımızda kendimiz için daha akıllı diyebilir miyiz? Zeki insan aklını kullanmadığı sürece zekâsının kendine kazandırdığı kapasiteyi tam anlamıyla kullanmakta güçlük çekiyor. Karşımızda şu tablo çıkıyor. IQ’ su 125 olan bir birey tembellik yaparak aklını geri plana attığı için 105 IQ’luk kişiye yaraşır işler sergiliyor. IQ’ su 110 olan birey ise hız kesmeden çalışıyor, iş disiplinine odaklanıyor ve tüm kapasitesini kullanıyor. Bu durumda diyebiliriz ki, zekâ ancak akılla kullanıldığında ya da akıla dönüştürüldüğünde işlevseldir.
Kısacası zeki insan “Ben nasıl olsa yaparım.” güveniyle hareket ederek, plan program yapmaktan uzak davranışlar sergiliyor, düşünmek ve strateji oluşturmak ona zaman kaybı gibi geliyor. Bir sunuma çalışırken ön hazırlık yapmayı es geçiyor, proaktif davranmıyor, zekâsını kullanırken aklını geri plana atıyor, genelde “Bana bir şey olmaz.” diyor.
Bu sendroma yakalanmış, tutulmuş, sahip kişileri nasıl anlarız sorusunun yanıtı çok kolay aslında, onlardan genelde duyduğumuz cümleler:
- Hallederim
- Yaparız yahu
- Kervan yolda düzülür
- Benim plana ihtiyacım yok
- Her şey kafamda
- Bu kadar düşünmeye gerek yok
Ne kadar zeki olursak olalım, “Zeki İnsan Sendromu” na sahipsek başarı bizden uzaklaşıyor.
Başa çıkma formülü nedir derseniz, birinci adım farkındalık kazanmak, senromda mıyız değil miyiz bilmek, anlamak. İkincisi bir an önce harekete geçmek ve gerekiyorsa profesyonel destek almak.
